Canım!
Sana hiç böyle seslenmedim değil mi?
Seslenmedim!
İnsan hep içinde hissettiği bir şeyi, bağıra bağıra söyleme gereği duymuyor.
Kendisinin bildiği gibi, herkesin de bildiğini zannediyor. Ben ise seninde bildiğini sanırdım. Tekrar etmekten kaçıyorum. Niye mi bilmiyordum ama şimdi çok iyi biliyorum. Ancak seni sevgi sözcükleriyle bıktırmak şansımı elimden aldın. Seninle yaşanan her günü tekrar sanmak şanssızlığına uğradım. Buna şanssızlık demek, yaşananları anlamamak anlamına gelir.
Buna, şimdiki durumum düşünüldüğünde, yıkım demek çok daha doğru.
Gitmeni ben tasarladım canım. Tekrarlardan kurtulmanın yolunu, senden kurtulmak sanarak! Böyle düşünüyorsun değil mi…….
Çok yanıldığımı, sensizliğim bağıra bağıra her an yüzüme vuruyor.
Çok yanılmışım!
Çünkü sana olan sevgimi göremeyecek kadar kör ve benim sana olan sevgimi gösteremeyecek kadar 5 yılım gelip geçmiş. Koca bir yazık!!! Yoo yanlış anlama pişman değilim seninle yaşadığım hiç bir şeye!
Oturup sabahtan akşama kadar sana gösteremediğim yada senin bir türlü görmediğin sevgimin hesabını yapıyorum.
Bu sorgunun sonunda haklı olduğunu gösterecek tek bir şey bile bulabileceğimi, hesaba katmadan yapıyorum bunu.
Kendimin üzerine üzerine gidiyorum. Sen olsan, bana acırdın!
Bana acıyacak bile kimsem yok yakınımda. Hiç uğruna her şeyi kaybetmek bu olsa gerek. Seni kaybetmek, yaşamı kaybetmek, dudaklarımdan sarkan tebessümü kaybetmek demek ve ben hepsini birden kaybetmiş bulunuyorum.
Karşına geçmeye cesaretim yok.
Ortak tanıdıklarımızın yıkıcı bakışlarına aldırmadan, onlardan medet umma cüretini de gösteremiyorum.
Bu arada geçmek bilmez saatler.
Ben, seninle bir kez daha karşılaşmayı kuruyorum. Belki çok kısa olacak bu karşılaşma, ama her şeye değecek. Beni tamamen kaybetmenin nasıl bir şey olduğunu anlayacaksın. Tabi bende. Hayat bir daha nerede, ne zaman ve nasıl karşılaştırır onu bilemem. Ama seni kaç sene sonrada olsa görmeye gelecem.
Gittin. Bırakıp tek başıma umutsuzluklarla, yalansız aşklarla, hiç gülmeyecek ve gülemeyecek sensiz bu gözlerimle beni baş başa bırakıp gittin sonunda. Git, haydi sana güle güle. İşte ne halin varsa gör demeyeceğim. Yine de sana lanetler okumayacağım. Sana olan sevgimi asla seni nefretinle bağdaştırmayacağım.
Evet, ağladım. Bugünde ağladım senin için. Bitti dediğin günden beri her şeyimi dağıttım. Resimlerini yırtmaya, yakmaya kıyamadım yine. Arkandan kötü sözler yazmak istedim. Yazamadım.. Allah belanı versin diyeceğim, diyemiyorum. Çünkü senin suçun beni sevmemen değil. Benim seni delice sevmem oldu. Hiç kopamadım senden. Yıkıntılar arasında, hava soğuk. Bedenim donuyor. Kanım donuyor. Gözlerim, aklım hep bir kör noktada birleşiyor, sende. Keşke diyorum. Hep keşke. Nerden çıkıp da girdin şu benim garip gönlüme?
Bebeğim mi demedim sana?
Aşkım mı,
Dünyam mı,
Güneşim mi,
Her şeyim mi demedim sana? Ne demedim ki kelimeler anlatamadı sevgimi gözlerim bile
Seni benim kadar seven oldu mu? Gözlerinden senin için yaş akıtıp, günde bir kez olsun sadece iyi olduğunu anlamak için bir çağrı isteyen oldu mu?. Bir kez olsun bana bahane bulmadan konuş ne olursun. Tek bir dileğim var Allah� dan. Bir gün sende seveceksin. Seveceksin, belki de sevdin de. Eğer karşılıksız içinde arzularsan onu ve ulaşmak istedikçe suratına kapatılan her kapıda, hep ben geleyim aklına. sevdiğin insan senden nefret ederse, seni istemezse ben geleyim aklına. Sesini duymak istediğinde, sağlığından endişe edipte öğrenemediğinde,ben geleyim aklına.
Seni çok seviyorum... dedikçe ve bir boşlukta kaldığını hissettiğinde,asla
Subject: Yazı Ve MektupLar 
